25. rocznica śmierci Jana Bolesława Ożoga
Urodził się 1 marca 1913 w Nienadówce, koło Kolbuszowej. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako poeta zadebiutował w roku 1935 wierszem Dzień św. Bartłomieja na łamach „Okolicy Poetów”, redagowanej przez Stanisława Czernika, twórcy nurtu określanego mianem autentyzmu. Dzięki Czernikowi, jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, wyszły dwa tomiki Ożoga Wyjazd wnuka oraz Ogier i makolągwa. W czasie wojny poeta był żołnierzem AK, brał udział jako nauczyciel w tajnym nauczaniu.
Po zakończeniu wojny mieszkał w Radomiu i Bochni, w roku 1950 osiadł w Krakowie. Od 1945 współpracował z „Twórczością”, „Tygodnikiem Powszechnym”, następnie z „Życiem Literackim” i „Orką”, a także z wydawnictwami: Czytelnik, LSW, Wydawnictwo Literackie. W latach 1967–1972 należał do grupy literackiej Barbarus. Dużo publikował, dużo wydawał. Jego najbardziej cenione zbiory wierszy to Kraj (1945), Zielony wiatr (1958), Dzikie jabłka (1964), Gdy wilk pije piwo (1980). Uprawiał również prozę. Jest autorem powieści i zbiorów opowiadań: Chustka, Kiedy ptaki odleciały, Bracia. Wydał także kilka tomów szkiców literackich poświęconych w większości problematyce autentyzmu: Mój autentyzm, O wierność z rzeczywistością i prawdę o człowieku, Wierność sobie i ziemi, Z manowców na prostą drogę.
W Bibliotece Narodowej przechowywane są listy Jana Bolesława Ożoga do Adama Ważyka i Mariana Pankowskiego, a także do redaktorki LSW Jadwigi Bandrowskiej-Wróblewskiej. Na osobną uwagę zasługuje zbiór jego piętnastu listów do Kazimierza Wyki z lat 1941–1945. W listach tych bowiem poeta zamieszczał rękopisy swoich wierszy. Ostatnie z tych listów adresowane są do Wyki jako redaktora naczelnego miesięcznika „Twórczość”, którego pierwszy numer ukazał się w Krakowie w sierpniu 1945 roku.