Seweryn Goszczyński – 140. rocznica śmierci
140 lat temu we Lwowie w wieku siedemdziesięciu pięciu lat zmarł poeta Seweryn Goszczyński, jeden ze współtwórców tzw. szkoły ukraińskiej polskiego romantyzmu, autor powieści poetyckiej Zamek kaniowski.
Urodził się w Ilińcach niedaleko Humania na Ukrainie 4 listopada 1801 r. Jako poeta zadebiutował w 1820 r. przeróbką wiersza Horacego. W latach 1826–1827 pracował nad Zamkiem kaniowskim, dzięki któremu zaliczono go – razem z Antonim Malczewskim i Józefem Bohdanem Zalewskim – do szkoły ukraińskiej. Przebywał we Wiedniu, Krakowie i Warszawie. Poznał się z Piotrem Wysockim. W Powstaniu Listopadowym walczył w stopniu kapitana pod dowództwem generała Józefa Dwernickiego. Po klęsce ukrywał się w Galicji, bowiem ciążył na nim wydany zaocznie przez władze carskie wyrok śmierci. Tutaj był inicjatorem Stowarzyszenia Ludu Polskiego oraz grupy literackiej Ziewonia, do której należeli także: Lucjan Siemieński, Józef Dunin-Borkowski i August Bielowski. Napisał wtedy rozprawę Nowa epoka poezji polskiej, szereg wierszy patriotycznych, a także Dziennik podróży do Tatrów, wydany dopiero w roku 1853. Uciekając przed aresztowaniem, wyemigrował w roku 1838 do Francji, w 1841 r. osiadł w Paryżu, gdzie poznał się z Mickiewiczem i Słowackim, a także z Andrzejem Towiańskim i gdzie stworzył m.in. powieść gotycką Król zamczyska. Był sekretarzem Koła Sprawy Bożej i pod wpływem Towiańskiego napisał szereg artykułów publicystycznych przepełnionych mistycyzmem, takich jak: Słowo o poświęceniu czy Pisarze polscy wobec potrzeby narodowej. Na emigracji dokonał pierwszego pełnego przekładu na język polski Pieśni Osjana. W roku 1856 napisał Posłanie do Polski, wydane w 1869, zaś w roku 1872 przeprowadził się do Lwowa. Pod koniec życia napisał wspomnienia Noc belwederska oraz Podróż mojego życia. Pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim. Pomnik na jego grobie wykonał rzeźbiarz Julian Markowski.
W zbiorach Biblioteki Narodowej przechowywane są listy Goszczyńskiego do Ludwika Nabielaka i Zofii Nabielakowej z Konradów z lat 1838–1873, do wydawnictwa Friedricha Arnolda Brockhausa z lat 1865–1870, korespondencja z Towarzystwem Demokratycznym Polskim z lat 1833–1875, a także liczący ponad sto pięćdziesiąt kart zbiór prób literackich, zapisków oraz kopii listów do różnych adresatów.