Antoni Słonimski
Jego ojciec Stanisław był znanym lekarzem warszawskim i, co ciekawe, prototypem stworzonej przez Bolesława Prusa w Lalce postaci doktora Szumana. Antoni studiował w Szkole Sztuk Pięknych, współpracował z miesięcznikiem „Pro Arte et Studio”, współtworzył kabaret literacki Pikador i grupę Skamander, w latach 1918–1919 wydał głośne tomiki wierszy Sonety, Czarna wiosna, Harmonia, od 1924 do 1939 redagował dział recenzji teatralnych w „Wiadomościach Literackich”. Wielką popularnością cieszyły się jego felietony z cyklu Kronika tygodniowa oraz Książki najgorsze, a także teksty satyryczne pisane dla kabaretów: Qui Pro Quo, Cyrulik Warszawski, Czarny Kot. W okresie dwudziestolecia międzywojennego ogłosił kilka sztuk teatralnych, m.in. Wieża Babel i Murzyn warszawski oraz dwie powieści utrzymane w poetyce SF Torpeda czasu i Dwa końce świata.
W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji, we Francji i w Anglii. Po wojnie był szefem Sekcji Literatury UNESCO oraz dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Do kraju wrócił w roku 1951. W latach 1956–1959 był prezesem Związku Literatów Polskich. W roku 1964 wraz z Janem Józefem Lipskim zainicjował tzw. List 34 do władz państwowych w sprawie opresyjnej polityki kulturalnej PZPR, w marcu 1968 stanął w obronie strajkujących studentów, w 1975 r. podpisał się pod listem pisarzy i intelektualistów protestujących przeciwko planowanym zmianom w Konstytucji PRL. Zaangażował się w działalność opozycyjną. Obłożony zapisem cenzorskim, po roku 1970 drukował przede wszystkim w „Tygodniku Powszechnym”. Zmarł 4 lipca 1976 r. w Warszawie w wyniku wypadku samochodowego, któremu uległ w Konstancinie. Pochowany został na cmentarzu w podwarszawskich Laskach.
Do jego najwybitniejszych osiągnięć literackich należą: zbiory wierszy: Godzina poezji, Okno bez krat, Alarm, Wiek klęski, zbiory felietonów: Heretyk na ambonie, Załatwione odmownie oraz Gwałt na Melpomenie, a także książki o charakterze wspomnieniowym: Jawa i mrzonka (Spowiedź emigranta), Wspomnienia warszawskie czy Alfabet wspomnień.
W zbiorach Biblioteki Narodowej znajdują się liczne rękopisy jego wierszy z lat 1930–1970, notatki do recenzji, felietonów, wspomnień, zapiski o charakterze warsztatowym, manuskrypty komedii Lekarz bezdomny oraz Rodzina, a także rękopis i maszynopis z licznymi odręcznymi poprawkami poematu Sąd nad Don Kichotem, pisanego w latach 1963–1965, ale ostatecznie poprawionego w listopadzie 1969 roku.