Paweł Huelle nie żyje (1957–2023)
Autor słynnego Weisera Dawidka, a także powieści Ostatnia Wieczerza oraz Śpiewaj ogrody zmarł w swoim mieszkaniu w Gdańsku-Wrzeszczu. Miał 66 lat. Był laureatem Nagrody Fundacji im. Kościelskich i Paszportu „Polityki”. Dwa lata temu otrzymał Pomorską Nagrodę Literacką „Wiatr od morza”.
Od lat zaliczano go do wąskiego grona najbardziej docenianych przez krytykę literacką i równocześnie najpopularniejszych pisarzy polskich. Jego powieści oddziaływały z magnetyczną siłą. Debiutancka powieść Weiser Dawidek, wydana w 1987, została sfilmowana przez Wojciecha Marczewskiego w 2000 roku. Znakomitość tej prozy jako pierwsi docenili tak znani krytycy, jak Jan Błoński oraz Jerzy Jarzębski. Z chwilą publikacji tego utworu, Paweł Huelle stał się jednym z najświetniejszych piewców Gdańska, miasta wielokulturowego, wielojęzycznego, zarówno polskiego, jak i niemieckiego, miasta które było i które jest. Akcja fabularna wielu jego utworów, nie tylko powieści, lecz także opowiadań rozgrywa się w scenerii Gdańska właśnie. Nie bez przyczyny zestawiano Huellego z noblistą Günterem Grassem, autorem Blaszanego bębenka.
Wielkim zainteresowaniem krytyki cieszyły się następne książki: wydane w Londynie w 1991 Opowiadania na czas przeprowadzki, a także ogłoszony w 1994 zbiór Wiersze; bo trzeba pamiętać, że Huelle uprawiał oprócz prozy także poezję. Pisał ponadto dla teatru, czego przykładem monodram Pod dębami oraz sztuka Kto mówi o czekaniu?, nie wspominając już o słuchowiskach radiowych, takich jak Chagall czy Ars moriendi.
Urodził się w Gdańsku, 10 września 1957. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim, w gorącym okresie 1980-1981 pracował w Biurze Informacji Prasowej „Solidarności”, w stanie wojennym zatrudnił się jako nauczyciel języka polskiego, redagował także książki w jednym z wydawnictw na Wybrzeżu. Publikował m.in. w „Twórczości” i w „Gwieździe Morza”. W roku 1987 podjął pracę w zakładzie filozofii Gdańskiej Akademii Medycznej, zaś rok później znalazł się w gronie założycieli pisma „Punkty Mówione”.
Do najlepszych jego książek zalicza się: Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala z 2001, Castorpa z 2004 oraz Opowieści chłodnego morza z 2008. A przecież licznych omówień (i ponadto przekładów na języki obce) doczekały się takie jego dzieła z ostatnich lat, jak: Śpiewaj ogrody (2014), Ulica Świętego Ducha i inne historie (2016) oraz Talita (2020). Wiele jego utworów prozatorskich doczekało się adaptacji teatralnych i telewizyjnych. W roku 2005 Paweł Huelle znalazł się – obok znanych Gdańszczan: m.in. powieściopisarza Stefana Chwina, poety Władysława Zawistowskiego, teatrologa Jerzego Limona, malarza Kiejstuta Bereźnickiego oraz księdza Stanisława Jankowskiego – na obrazie Macieja Świeszewskiego Ostatnia Wieczerza. Przez wiele lat Huelle pozostawał w konflikcie z ks. Jankowskim w związku z jego ksenofobicznymi wypowiedziami.
W trakcie pracowitego życia był dyrektorem TVP w Gdańsku, kierownikiem literackim Teatru Miejskiego w Gdyni, ostatnimi czasy prowadził – jako redaktor naczelny – wydawany w Gdyni kwartalnik „Bliza”, zaś od 2019 zasiadał w Radzie Kultury miasta Gdańska. Był indywidualnością zarówno w życiu, jak i w twórczości. Stworzył własny, rozpoznawalny styl pisarski. Wierzyć się nie chce, że już go nie ma między nami. Będzie go brakowało.