Podróże benedyktynek sakramentek między Paryżem, Warszawą, Lwowem i Rzymem (1687–1708) w świetle źródeł klasztornych - Aktualności - Biblioteka Narodowa

Zgromadzenie benedyktynek od nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu zostało założone przez matkę Mechtyldę (Katarzynę de Bar) w 1653 roku w związku z rozbudzeniem życia duchowego we Francji. Niemal trzy dekady od czasu fundacji, królowa Maria Kazimiera d’Arquien Sobieska zdecydowała się na sprowadzenie mniszek do Warszawy i budowę ich klasztoru jako wotum za zwycięstwo Jana III pod Wiedniem. W związku z wyjazdem królowej do Rzymu w 1698 roku, zakonnice straciły środki do utrzymania i zdecydował się na powrót do Paryża. Królowa wdowa posiadała jednak własne plany fundacji ich nowego klasztoru w Rzymie, w swojej siedzibie w Palazzo Zuccari. Dzięki zaproszeniu królowej w 1702 roku siostry przybyły do Wiecznego Miasta i tworzyły wspólnotę, aż do czasu kasaty w 1708 roku i wyjazdu do Paryża. Tymczasem część z mniszek pozostałych w Warszawie, w 1704 roku, po zdobyciu stolicy przez wojska szwedzkie Karola XII oraz w wyniku grasującej zarazy, podążyła w kierunku Lwowa. Tam założyły nowy klasztor.

Celem prezentacji jest ukazanie fenomenu podróży, dotąd tylko częściowo komentowanego w literaturze przedmiotu a polegającego na bardzo dużej mobilności zakonnic ze zgromadzenia benedyktynek od nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu (zwanych sakramentkami). Codzienne życie w podróży, trudności, obawy oraz wiele innych doświadczeń znalazło swój wyraz na kartach kronik oraz korespondencji. Te niezwykle cenne źródła opisują doznania, opisują praktyki religijne i ukazują wiele innych wyzwań, które stanęły przed zakonnicami. Zapisy te możemy zatem traktować jako ważne źródła egodokumentalne.

Otwarte Seminaria Biblioteki Narodowej – harmonogram i zapisy