Zmarła Mieczysława Buczkówna
Poetka Mieczysława Buczkówna zmarła 3 maja w Warszawie. Była żoną Mieczysława Jastruna, poety, eseisty i tłumacza oraz matką Tomasza Jastruna, również poety. Pogrzeb odbędzie się 12 maja o godz. 14 na cmentarzu na starych Powązkach w Warszawie.
Urodziła się w 1924 w Białej Krakowskiej (dzisiaj Bielsko-Biała) w rodzinie oficera Wojska Polskiego, dzieciństwo spędziła w Zambrowie, od 1938 roku mieszkała w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej należała do Szarych Szeregów, wzięła udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie osiadła w Łodzi, gdzie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim. Jako poetka zadebiutowała w roku 1945 na łamach tygodnika „Wieś” dwoma wierszami pod znaczącymi tytułami: Wrzesień oraz Podmuch jesieni. W 1949 r. ukazał się jej pierwszy zbiór wierszy Rozstania, w tym samym roku ponownie przeprowadziła się do Warszawy. Rok później wyszła za mąż za Mieczysława Jastruna. Publikowała w tamtych latach na łamach takich pism, jak „Kuźnica”, „Nowa Kultura” czy „Przegląd Kulturalny”.
Jej twórczość rozwijała się dynamicznie. W latach pięćdziesiątych wydała cztery tomiki poezji: Chleb i obłok, W podwójnym słońcu, Wigilie i Dalekie z pobliża. W latach sześćdziesiątych zaczęła uprawiać twórczość dla dzieci i młodzieży. Utwory tego gatunku drukowała na łamach: „Świerszczyka”, „Płomyczka” i „Płomyka”. Do jej najważniejszych osiągnięć w tym zakresie należą powieści: Topsi astronauta, Osiołek Joko, Tajemnica białego kamienia, a także Azor za kierownicą, Drugi Wojtuś czy Piotruś pierwszak.
Pisała także słuchowiska radiowe, a w późniejszym okresie twórczości również prozę artystyczną. Wydała zbiory opowiadań Wszystko zasypie śnieg (1982) oraz Nie będzie raju (1990). Nie zaniedbywała nigdy własnej twórczości poetyckiej. Systematycznie co kilka lat ogłaszała zbiory wierszy: w 1962 Wstęp do miłości, w 1964 Światła ziemi, w 1969 Jutrzejsze śniegi, w 1973 Dwie przestrzenie, w 1975 Planeta miłości. Jej książki ukazywały się nakładem najlepszych polskich wydawnictw tamtego czasu: Czytelnika, PIW-u i Wydawnictwa Literackiego. Krytyka literacka wiązała jej lirykę z twórczością Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej oraz Kazimiery Iłłakowiczówny. O poezji Buczkówny pisali tak znakomici krytycy, jak m.in. Michał Głowiński, Jerzy Kwiatkowski, Jacek Trznadel, Michał Sprusiński, Krzysztof Mętrak, Tadeusz Drewnowski, Ryszard Matuszewski – który określił jej lirykę mianem refleksyjno-nastrojowej.
W latach 1965–1972 była redaktorką działu poezji w miesięczniku „Poezja”, jej redakcyjnymi kolegami byli wówczas tacy poeci, jak: Zbigniew Herbert, Artur Międzyrzecki, Tymoteusz Karpowicz czy Marian Grześczak. O znaczeniu jej dorobku lirycznego świadczy fakt, że już w roku 1974 ukazał się jej Wybór wierszy, opatrzony przedmową Juliana Rogozińskiego, rok potem w Bibliotece Poetów LSW wydała Poezje wybrane, zaś w roku 1980 w Czytelniku Wybór wierszy. Następnym nowym tomem poetyckim był wydany dopiero w 1992 r. zbiorek Miłość.
Wysoko ceniła poezję rosyjską, pozostawiła po sobie przekłady wielkich akmeistów: Anny Achmatowej i Osipa Mandelsztama.
W 2013 r. syn Poetki, Tomasz Jastrun, przekazał Bibliotece Narodowej w darze archiwum rodziny Jastrunów, w którym znajdują się rękopisy i maszynopisy licznych wierszy Mieczysławy Buczkówny, m.in. z cyklów Olśnienia, Rezerwat, Z pamięci na pamięć, a także wierszowanych i prozatorskich utworów dla dzieci (Wesoły tramwaj i Antoś), oraz szkicu o poezji Georga Trakla. Uwagę przykuwają rękopisy wspomnień i rękopisy licznych wierszy miłosnych, pisanych, co ciekawe, dwukolumnowo na pojedynczych kartach.