Kazimierz Przerwa-Tetmajer
W latach 1891–1924 wydał osiem serii Poezji. Był nie tylko poetą, ale również prozaikiem i dramaturgiem. W latach 1903–1910 ogłaszał pisane góralską gwarą nowele z cyklu Na Skalnym Podhalu, w roku 1912 opublikował dwutomową powieść Legenda Tatr, natomiast w latach 1913–1917 trzytomowy Koniec epopei. Jego dramaty Zawisza Czarny (1901) oraz Judasz (1917) nie znalazły uznania w oczach krytyki i publiczności.
Pozostawał pod intelektualnym wpływem pism Artura Schopenhauera i Fryderyka Nietzschego, czego dowodem najsłynniejsze utwory liryczne: Koniec wieku XIX, Eviva l‘arte!, Anioł pański, XIX wiekowi, Zmartwychwstały, Pochwała dawnej dzielności greckiej, Szatan. Sensację budził śmiałymi wierszami erotycznymi, takimi jak: Ekstaza, Lubię, kiedy kobieta, A kiedy będziesz moją żoną, ale również wierszami poświęconymi Tatrom i Podhalu: Melodia mgieł nocnych (nad Czarnym Stawem Gąsienicowym), Morskie Oko, Limba, Ciemnosmreczyński las. Muzykę do jego wierszy komponowali Mieczysław Karłowicz, Władysław Żeleński i Karol Szymanowski. Jako Poeta został sportretowany przez Stanisława Wyspiańskiego w Weselu.
Z uwagi na ciężką chorobę psychiczną w latach dwudziestych XX w. wycofał się z życia literackiego. Utrzymywał się dzięki pomocy finansowej ufundowanej przez miasto Bydgoszcz. Ostatnie lata życia spędził w Warszawie, w całkowitym osamotnieniu i zapomnieniu, co zostało upamiętnione przez Tadeusza Różewicza w wierszu powstałym w latach 1968–1969 i zatytułowanym Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Na kanwie jego biografii i twórczości w roku 1981 w Teatrze Telewizji Polskiej Andrzej Maj wyreżyserował widowisko Kocham cię za to, ze cię kochać muszę, a w 1983 r. zrealizował poświęcony jego postaci film biograficzny Przeznaczenie.
W zbiorach Biblioteki Narodowej znajdują się rękopisy wierszy Tetmajera z cyklu Tęsknica z roku 1909, fragment dramatu Judasz Nieszczęśnik, tekst przemówienia wygłoszonego na spotkaniu z okazji odsłonięcia Pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie 15 lipca 1910 roku, listy do matki Julii Tetmajerowej z Grabowskich z lat 1907–1913, a także blok korespondencji z wydawcą Ferdynandem Hoesickiem z lat 1888–1901. Do listów poeta dołączał rękopisy wierszy, m.in. Słuchacze czy Preludyum XVII. Od niedawna w BN przechowywana jest również dokumentacja medyczna Tetmajera, stanowiąca unikatowe źródło do badań na biografią poety.