Rękopisy Jerzego Mecwaldowskiego w Bibliotece Narodowej
Przekazane materiały to dwadzieścia dwa bruliony, w których – poczynając od połowy lat pięćdziesiątych XX w., a kończąc na pierwszej dekadzie XXI w. – Mecwaldowski zapisywał odręcznie wszystkie swoje estradowe sztuki, sztuczki, triki.
Opis każdego triku składa się z trzech części: pierwsza to „Efekt”, druga „Przygotowanie”, trzecia zaś to „Wykonanie”. Opisy kolejnych trików są bardzo szczegółowe i obrazowe, w pełni instruktażowe, zwłaszcza że każdy opis artysta opatrzył wykonanymi przez siebie rysunkami, kolorowymi ilustracjami przedstawiającymi poszczególne etapy wykonania. Są to sztuczki z użyciem m.in. kart, monet, kopert, kulek, zapałek, płyt gramofonowych, tasiemek, sznurków, szklanek, zegarów, etc. Triki noszą wymyślne nazwy, np. Paradoks kwadratu, Podwójne przeniknięcie, Wieczna zapałka, Karta przez kartę, Znikająca szklanka z wodą, Zawsze odwrotnie. Opisów jest ponad cztery tysiące. Opis ostatniej sztuki, wykonany w ostatnim brulionie – sygnowanym datą „2001-”, a zapisanym w 2/3 objętości – nosi numer 4381. Na następnej karcie artysta Caroni zapisał numer triku 4382, którego opisu niestety już nie zanotował.
Na końcu każdego brulionu, zawierającego opisy sztuk z okresu najczęściej 2-3 lat, Jerzy Mecwaldowski notował nazwiska oraz pseudonimy (np. Ramigani, Bengalio, Svengali, Artadoni czy Ixo) polskich i zagranicznych iluzjonistów poznanych w danym okresie, adresy czasopism dla iluzjonistów oraz klubów czarnej magii w Anglii, Niemczech, Holandii, Danii, Szwecji. W jednym z zeszytów zanotował nawet poświęcony sobie wierszyk, którego autorką jest niejaka pani „K.Lewicka”: „Super spec iluzji/ plus siła stu koni/ dodać zmysł humoru/ to jest pan Caroni”.
Jerzy Mecwaldowski z wykształcenia był prawnikiem. Sztuką iluzji zainteresował się w latach pięćdziesiątych, początkowo występował pod pseudonimem Mewaldo, potem – Caroni. W roku 1976 założył Krajowy Klub Iluzjonistów w Łodzi. Był redaktorem i głównym autorem wydawanego przez trzydzieści lat poradnika „Hokus Pokus. Materiały instruktażowe”. Opublikował cztery książki poświęcone swojej pasji: Czarodziejskie bajki, Vademecum sztuki iluzji, Jak pan to robi oraz Tajemnice iluzjonistów. Ponadto był autorem scenariuszy widowisk scenicznych: Sherlock Holmes contra Arsene Lupin, a także Złudzeniom… Nie! Iluzji… Tak! U szczytu kariery, w roku 1985, został powołany w skład jury Światowego Kongresu Iluzjonistów w Madrycie.