Inwentarz rękopisów Biblioteki Załuskich. Kontynuacja współpracy polsko-rosyjskiej
Biblioteki Narodowe Polski i Rosji podpisały porozumienie o kontynuacji prac nad przygotowaniem i wydaniem wspólnego inwentarza rękopisów z Biblioteki Załuskich, zachowanych w obu Bibliotekach.
14 stycznia 2013 r. pomiędzy BN i Rosyjską Biblioteką Narodową w Sankt Petersburgu zawarte zostało Dodatkowe Porozumienie, określające zasady dalszej współpracy między obiema instytucjami w zakresie badań nad rękopisami dawnej Biblioteki Załuskich. W ramach projektu, przewidzianego na lata 2013–2016, planowane jest opracowanie i wydanie drukiem inwentarza rękopisów Biblioteki Załuskich zachowanych w BN i RBN.
Dzieje Biblioteki Załuskich związane są ściśle z polskim doświadczeniem historycznym ostatnich stuleci. Biblioteka Rzeczypospolitej, zwana Biblioteką Załuskich od jej fundatorów biskupów Józefa i Andrzeja Załuskich, otwarta została w Warszawie w 1747 r., a od 1780 r. miała prawo egzemplarza obowiązkowego. Jako jedna z pierwszych bibliotek na świecie pełniła zadania biblioteki narodowej, gromadząc, katalogując i udostępniając zbiory obejmujące pełny zasób piśmiennictwa polskiego. Po III rozbiorze Polski, w 1795 r. na polecenie carycy Katarzyny II, bezcenne zbiory biblioteki zostały wywiezione do Sankt Petersburga, gdzie stały się jednym ze zrębów otwartej w 1814 r. Cesarskiej Biblioteki, obecnie Rosyjskiej Biblioteki Narodowej. Na mocy Traktatu Ryskiego zawartego między Rosją Sowiecką a Polską w 1921 r. do Polski powróciła część zbiorów, w tym około trzynaście tysięcy rękopisów. Była to największa w Polsce i jedna z większych w Europie kolekcji rękopiśmiennych źródeł do badań historii i kultury. Niestety, w październiku 1944 r. po Powstaniu Warszawskim większość ze zwróconych Polsce książek i rękopisów została spalona przez Niemców. Ocalało zaledwie 1851.